Escher, Bosmans en Franck

Wat ons betreft is er geen seizoen denkbaar zonder ‘onze’ Pieter Wispelwey en Paolo Giacometti. We zijn helemaal hotel de botel van de Nederlands/Italiaanse twee-eenheid. In dit concert buigen ze zich over de mooiste muziek voor cello en piano die ons eigen landje ooit voortbracht.

Pieter Wispelwey & Paolo Giacometti

Pieter Wispelwey is sinds zijn doorbraak in de jaren ’90 een van de belangrijkste cellisten, niet alleen in Nederland, maar wereldwijd. Met een zeer persoonlijke benadering neemt hij net zo lief de muziek van Bach, waarmee hij een bijzondere band heeft, als het grote romantische repertoire onder handen. Bij Wispelwey is geen concert hetzelfde, de muziek klinkt elke keer weer vers en nieuw, alsof die ter plekke door de componist wordt ingefluisterd.

Paolo Giacometti is niet zozeer Wispelweys pianobegeleider, maar een gelijkwaardige muzikale grootmacht. De Italiaanse pianist die inmiddels al lang als Nederlander door het leven gaat, is volledig aan Wispelwey gewaagd.

Bosmans en Escher

Henriette Bosmans was een van de grootste Nederlandse componisten van kamermuziek en liederen. Ze was een bekende pianiste en de dochter van de solocellist van het Concertgebouworkest. Zij hoorde hem echter nooit bewust cello spelen, hij overleed voordat zij een jaar oud was. De belangrijkste inspiratiebron voor cellomuziek was dan ook niet haar vader, maar Frieda Belinfante. Deze muzikale oerkracht, over wie Toni Boumans het aangrijpende boek Een schitterend vergeten leven schreef, werd later in de Verenigde Staten de eerste vrouwelijke dirigent ter wereld met een eigen orkest. Maar daarvoor was Belinfante nog een Amsterdamse celliste én de partner van Bosmans. De twee waren verliefd, woonden samen en musiceerden veel, totdat ze in 1929 uit elkaar gingen. Bosmans muziek is een geweldige combinatie van Franse dromerigheid, krachtige lyriek en Nederlandse effectiviteit. Ook Rudolf Escher, een van de beste orkestcomponisten van Nederland, was een groot francofiel en liefhebber van Debussy. Naast zijn hoofdvak piano, deed Escher aan het conservatorium van Rotterdam een bijvak cello. Dat instrument had dan ook weinig geheimen voor hem en dat is te horen in deze geweldige, krachtige en melodische muziek. De geliefde Sonate in A van César Franck, oorspronkelijk geschreven voor viool en piano, klinkt in het warme celloregister van Pieter Wispelwey minstens net zo mooi als het origineel.