Trio Shaham, Erez, Wallfisch

Trio Shaham, Erez, Wallfisch

Violist Hagai Shaham, pianist Arnon Erez en cellist Raphael Wallfisch hadden ieder afzonderlijk al een succesvolle solo-carrière toen ze in 2009 besloten samen een vast pianotrio te beginnen. Zo soleerde Shaham in 2006 samen met cellist Misha Maisky onder leiding van Zubin Mehta in Brahms’ dubbelconcert bij het 70-jarig bestaan van het Israel Philharmonic Orchestra; speelde Erez al in zo’n beetje elke belangrijke concertzaal ter wereld en was Wallfisch al een eind op weg om al het belangrijke cellorepertoire dat ooit is geschreven op cd te zetten. De drie vonden elkaar in hun benadering van de muziek: als musici staan zij in dienst van de componist. Enige ijdelheid en egocentrisme is hun vreemd, niets staat de muziek in de weg. Het resultaat: vloeiende klanken, alsof balans brengen tussen piano, viool en cello (een van de moeilijkste opgaven in de kamermuziek) hen geen enkele moeite kost. Hun spel is natuurlijk, eerlijk en op een prachtige manier eenvoudig. Het resultaat van die eenvoud en bescheidenheid is overdonderend en grandioos.

Ben Haim, Clarke, Boulanger en Sjostakovitsj

In dit gevarieerde en diverse programma combineert het trio Sjostakovitsj’ ijzingwekkende Pianotrio nr. 2 in e met drie stukken van minder bekende componisten.

‘I take this opportunity to emphasise that I do indeed exist… and that my Viola Sonata is my own unaided work!’ Dat Rebecca Clarke het nodig vond deze tekst in 1977 bij een uitvoering van haar Altvioolsonate in het programmaboekje te laten afdrukken, zegt heel wat over haar status als componiste, én over de positie van vrouwelijke componisten in het algemeen: helemaal serieus genomen werd Clarke – en met haar zoveel andere vrouwelijke componisten – niet. Dat dat een schande is en zeer onterecht bewijst Clarke’s prachtige Cellosonate. Een andere ondergewaardeerde vrouwelijke componist is Lili Boulanger. Haar Twee stukken zijn mooi, subtiel gekleurd en ontroerend. Paul Ben-Haim wordt in Israel tot de belangrijkste componisten gerekend, maar daarbuiten klinkt zijn muziek zelden. Dat is zonde, want zijn Variaties op een Hebreeuws thema is een enigszins autobiografisch stuk. Het reflecteert op verschillende aspecten van het leven van de componist. Stemmen uit het joodse leven in de diaspora klinken door de hele inleiding heen; het thema is een lied uit Tel-Aviv, dat destijds erg populair was. Maar het zwaartepunt van dit concert is toch Sjostakovitsj’ ijzingwekkende Pianotrio nr. 2 in e. Sjostakovitsj componeerde het na de dood van een goede vriend en de dood is in bijna elke noot voelbaar. Maar wat een aangrijpende en ijzingwekkend prachtige muziek is dit…