Diederik van Vleuten

FOTO: © Hessel Stuut

'Hij weeft deze geschiedenissen zo aan elkaar dat beide aan kracht winnen: de wereldgeschiedenis wordt persoonlijker, zijn familiegeschiedenis wordt grootser.'

NRC
'Van Vleuten is trouw aan zichzelf gebleven en heeft alles mee. Het soepele naturel van de geboren verhalenman in de uitbundige passages, zijn dictie en de reeksen anekdotes die hij opvoert als een meeslepende constructie van fictie, in combinatie met onweerlegbare feiten.'

Dagblad van het Noorden
'Het eerbetoon aan zijn vader zet aan het denken over doen en nalaten.'

Volkskrant
'In Bouwjaar '61 toont Van Vleuten zich opnieuw een fantastische verteller. '

Parool

Diederik was bijna 8 jaar toen de eerste mensen landden op de maan. De korrelige beelden van astronauten in witte pakken maakten een onuitwisbare indruk. Net als de beelden en geluiden van Vietnam en Cambodja. En Toppop niet te vergeten. Zijn wereldbeeld werd mede gevormd door Kuifje en Asterix. En misschien is dat nog wel steeds zo.

De kracht en betekenis van herinnering. Daarover gaat Diederik’s 5e solo. Hij vraagt zich af wat er, anno nu, over is van de verbazing, verwondering en bewondering van een ventje van bouwjaar ’61. Goed nieuws: meer dan genoeg om een avond mee te vullen. Na jarenlang zijn voorouders in het theater tot leven te hebben gewekt, gaat Diederik nu eindelijk zijn eigen verleden te lijf. Het jongetje van toen kijkt naar de wereld van nu. En andersom. Een halve eeuw terug in de tijd is voor meesterverteller Van Vleuten maar een kleine stap. Wat die kleine stap voor de mensheid betekent, weten we na afloop.

Diederik van Vleuten tekst, spel en muziek | Peter Heerschop regie