Noé Inui en Vassilis Varvaresos gaan beiden op de virtuoze toer. Eugène Ysaÿe was een legendarische Belgische violist. Tot zijn nalatenschap hoort een flinke hoeveelheid composities waarin de viool schittert. Bij Ysaÿe gaat die de virtuositeit nooit ten koste van de schoonheid: een goede uitvoering is indrukwekkend op technisch én emotioneel vlak. De tweede sonate van Saint-Saëns geeft wat ademruimte. Het is een geraffineerde mix van een klassieke vorm en laatromantische klanken, waarin een scala aan texturen voorbijkomt.

Dan is het de beurt aan de piano om de ster te zijn. Liszt en piano – die combinatie spreekt voor zich. Liszt was een showman, die zijn kunnen voor de eeuwigheid heeft vastgelegd in een enorm piano-oeuvre. Het ene werk is nog moeilijker dan het andere, vaak geïnspireerd op verhalen of werk van andere componisten. Dit werk, ook wel de Dante Sonate genoemd, is geïnspireerd op Dantes La Divina Comedia.

En na de hel weer wat lucht, met de bluesy Sonate in G van Ravel. ‘Blues’ kan misleidend zijn: het is een venijnige sonate vol rijke klankeffecten, blue notes en moeilijke ritmes, maar soms ook heerlijk uitgestrekte dromerige impressionistische schilderingen.

Ysaÿe Sonate nr. 3 in d 'Ballade' | Saint-Saëns Sonate nr. 2 in Es op. 102, Caprice d'après l'étude en forme de valse op. 52/6 | Liszt Années de Pèlerinage: Fantasia Quasi Sonata 'Après une Lecture du Dante' | Ravel Sonate nr. 2 in G

Noé Inui viool | Vassilis Varvaresos piano