Diederik van Vleuten

FOTO: © Hessel Stuut

'Wie door deze voorstelling niet wordt geraakt, is van steen.'

EW
'Sublieme verteller Van Vleuten ontroert met ode aan zijn moeder.'

NRC
'Van Vleuten pakt je bij de strot.'

Dagblad van het Noorden
'De combinatie van souplesse en diepgang, historisch bewustzijn en persoonlijke levensherinneringen is Van Vleuten’s indringende theaterstijl.'

Theaterkrant

Diederik was bijna 8 jaar toen de eerste mensen landden op de maan. De korrelige beelden van astronauten in witte pakken maakten een onuitwisbare indruk. Net als de beelden en geluiden van Vietnam en Cambodja. En Toppop niet te vergeten. Zijn wereldbeeld werd mede gevormd door Kuifje en Asterix. En misschien is dat nog wel steeds zo.

De kracht en betekenis van herinnering. Daarover gaat Diederiks vijfde solo. Hij vraagt zich af wat er, anno nu, over is van de verbazing, verwondering en bewondering van een ventje van bouwjaar ’61. Goed nieuws: meer dan genoeg om een avond mee te vullen. Na jarenlang zijn voorouders in het theater tot leven te hebben gewekt gaat Diederik nu eindelijk zijn eigen verleden te lijf. Het jongetje van toen kijkt naar de wereld van nu. En andersom. Een halve eeuw terug in de tijd is voor meesterverteller Van Vleuten maar een kleine stap. Wat die kleine stap voor de mensheid betekent weten we na afloop.

Diederik van Vleuten tekst en spel | Neil Armstrong en Richard Nixon tekstbijdragen